Om Den Bosch en het gebied boven de rivieren te beschermen tegen overstromingen van de Maas, werd omstreeks 1300 besloten om bij Beers een stuk maas onbedijkt te laten. Vanaf dat moment wisten de bewoners van het land van Ravenstein dat ze haast moesten maken als in Grave het kanonschot klonk. De Beerse Maas, zoals deze tweede Maas heette, kwam eraan, overspoelde duizenden hectaren land, tot aan de rand van Den Bosch waar het via de Dieze terugkeerde naar de Maas.

Tot 1942, toen de overlaat weer werd gesloten, leefde de bevolking een groot deel van het jaar in het water en ontwikkelde een cultuur die nergens anders heeft bestaan. Bijna vergelijkbaar met de wereld geschetst in de futuristische film Waterworld uit 1995. Waar mensen met bouwvallige boten en geïmproviseerde drijvende steden proberen te overleven nadat de poolkappen zijn gesmolten en de wereld onder water staat.

De plaatselijke bevolking leerde leven met het verwoestende water. Het paste zich aan. Illustratief zijn de mobiele hutten. Als de kanonnen in Grave de komst van ‘D’n Beers’ aankondigde brak de hutbaas zijn hut af. Deze hutten zijn allemaal verloren gegaan. Speciaal voor het project Swartmaekers herbouwt stichting Leefdael een mobiel hut.